الگوی تعیین کننده های خود مراقبتی دیابت در بیماران مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد

مقدمه و هدف: خود مراقبتی در دیابت، موجب ارتقای کیفی زندگی شده و از تعداد موارد بستری در بیمارستان می کاهد و باپیگیری مداوم آن می توان از عوارض حاد ومزمن بیماری پیشگیری کرد. با توجه به شیوع بالای بیماری در شهر یزد بررسی این مقوله در بیماران دیابتی شهر ضروری است. آنالیز مسیر تکنیک آماری دقیقی است که جهت تعیین الگوی علی بهینه بین متغیرها مورد استفاده قرار می گیرد. لذا این مقاله با هدف به کارگیری آنالیز مسیر مبتنی بر رگرسیون جهت تعیین الگوی بهینه عوامل مرتبط با خودمراقبتی دیابت با استفاده از سازه های الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته ارائه می گردد.   مواد و روش ها : این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی 120 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد، که به صورت آسان در تحقیق وارد شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای مشتمل بر سازه های الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته شامل منافع، موانع، شدت، حساسیت، خود کار آمدی، حمایت اجتماعی وکنترل متابولیک درک شده و منبع کنترل بانضمام متغیر های دموگرافیک بود و از طریق مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. پایایی و روایی پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت و تأیید گردید.   نتایج: بر اساس نتایج، خودکارآمدی، شدت × حساسیت و منافع خالص به طور مستقیم بر رفتارهای خودمراقبتی مؤثربودند که در این مبان تأثیر خودکارآمدی بر رفتار قوی تر بود. منبع کنترل شانس و حمایت اجتماعی از طریق تأثیر بر منافع خالص به طور غیرمستقیم بر رفتارتأثیرگذار بودند. همچنین منافع خالص و منبع کنترل درونی با تأثیر بر خودکارآمدی به طور غیر مستقیم بر رفتارمؤثر بودند.   نتیجه گیری: الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته میتواند به عنوان چارچوبی جهت طراحی مداخلات آموزشی جهت ارتقای خود مراقبتی در بیماران دیابتی به کار برده شود ولی از بین سازه های این الگو، خودکارآمدی، منافع خالص و شدت × حساسیت بیش ترین تأثیر مستقیم را دارند و بعد از آن منبع کنترل شانس و درونی و حمایت اجتماعی از اهمیت بیش تری برخوردارند و باید بیش تر مورد توجه قرار گیرند.